مقدمه ای بر جغرافیا و طبیعت الموت
الموت نام منطقه ای در شمال استان قزوین، در تلاقی با استان های گیلان و مازندران قرار دارد.
این منطقه به عنوان دره شناخته شده است و نام انگلیسی آن Alamut Valley می باشد.
دره الموت از قسمت شرقی و غربی تشکیل شده که بخش شرقی آن از جنوب با استان های البرز و قزوین و از شمال با استان مازندران همسایه است. بخش غربی هم از جنوب با استان قزوین و از شمال با استان گیلان دارای مرز مشترک می باشد.
می توان نقشه این منطقه به صورت مدل یک کشتی از بالا تصور کرد که منتهی الیه غربی و شرقی آن بسیار باریک می شود و وسعت آن بیشتر در بخش مرکزی آن هست.
رشته کوه البرز که دیواری به بلندای 4000 متر در حد واسط دریای خزر (دریای کاسپین) و بخش مرکزی ایران می باشد، دره الموت را در دامنه جنوبی خود جای داده است.
جهت دستیابی به الموت از شهر قزوین دو مسیر اصلی در دسترس است که یکی از آنها منتهی به رازمیان و قلعه لمبسر در الموت غربی و دیگری منتهی به معلم کلایه، دریاچه اوان، صخره های اندج و قلعه حسن صباح و در نهایت با گذر از کوهستان البرز به شهر تنکابن در استان مازندران می باشد.
با حرکت از شرق قزوین به سوی الموت (به عنوان تنها مسیر دستیابی از سمت جنوب کوهستان البرز)، پس از یک ساعت رانندگی شما به ارتفاع 2400 متر از سطح دریا خواهید رسید که ابتدای دره الموت را نظاره گر خواهید بود. سپس حرکت رو به پایین به سمت کف دره و رودخانه شاهرود خواهد بود. رجایی دشت اولین شهرک الموت در کنار رودخانه پذیرای گردشگران می باشد.
سپس با حرکت به سمت شمال، بعد از یک ساعت وارد شهر معلم کلایه به عنوان شهر مرکزی الموت خواهید شد.
از سمت غرب نیز به همان اندازه پیش روی شما را به شهر رازمیان خواهند رساند که با یک جاده به سمت شرق به رجایی دشت متصل خواهد شد.
زبان منطقه الموت عموما تاتی است ولی برای فارسی زبانان کاملا قابل درک می باشد.
جمعیت الموت در سرشماری نفوس و مسکن سال 1395 به تعداد 34600 نفر ثبت شده است. البته این آمار در فصل زمستان به کمتر از نصف کاهش می یابد و اهالی شاغل در کشاورزی عموما در استان قزوین یا شمال ایران اسکان می یابند.
نوع زندگی به سبک روستایی بوده و عموم جمعیت این منطقه در مشاغل کشاورزی (گیلاس، برنج، گردو، خرمالو، فندق و زغال اخته)، دامداری (بز، گوسفند، زنبور و شیلات) و بخش اندکی هم در ساخت و ساز و گردشگری مشغول به کار هستند.
از حیات وحش این منطقه میتوان به انواع بز کوهی، پازن، خرس، پلنگ،گراز، لاک پشت، مار، آگاما (نوعی مارمولک)، تشی، روباه، گرگ، عقاب، کرکس ریش دار (هما) و انواع پرندگان فصلی اشاره نمود.
از قله های مرتفع منطقه الموت میتوان به قلل خشچال (4000 متر)، سیالان (4175 متر)، شاه البرز (4125 متر) و علم کوه (4850 متر – دومین قله مرتفع ایران) اشاره نمود.
روستاهای خشکچال و پیچ بن با ارتفاع نزدیک به 3000 متر از مرتفع ترین مناطق مسکونی این منطقه می باشند.
جنس برخی از کوه ها و صخره ها و وجود دره ها و غارهای مختلف در منطقه نشان از سابقه چند ملیون ساله الموت می باشند.
حسین فرهادی - راهنمای گردشگری الموت
این پست در حال نگارش و تدوین است.
